- Κάποτε μιλούσαμε για το θέατρο του παραλόγου. Όταν βλέπαμε μια παράσταση ενός θεατρικού έργου του παραλόγου, προσπαθούσαμε να κάνουμε κάποιες συγκρίσεις με πρόσωπα του κλασικού θέατρου ή και της αρχαίας κλασικής τραγωδίας, για να βρούμε κάποιες απαντήσεις στους προβληματισμούς που δημιουργούσε μια παράσταση ενός έργου του Ιονέσκο, του Καμύ, του Ζαν Ανούιγ, κλπ. Όλα τα παραπάνω είναι προβληματισμοί, που προβάλλονται από μεγάλες πνευματικές μορφές μιας νέας εποχής πάνω σε νέα δεδομένα, σε μια άλλη φιλοσοφία.
Όμως, τι να πει κανείς, όταν αντιμετωπίζει μια εκτεταμένη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας, ή την προσπάθεια καταστροφής μιας γλώσσας, της ελληνικής, που είναι η μητέρα όλων των γλωσσών της Ευρώπης;
Αυτός είναι πραγματικός παραλογισμός: Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ον αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να κονομίσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων». Τύφλα να έχει ο Φαλμεράϊερ.
Και ο παραλογισμός συνεχίζεται: «Η αρχαιότητα χρησιμοποιείται σαν πρότυπο υπεριστορικό (!) με αποτέλεσμα να «αποδεικνύει» την αναξιότητα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτισμού της».
Παραλογισμός μέγας είναι και τα παρακάτω: Κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό και έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και σχεδόν φασιστική πολιτική. Ένδειξη ρατσισμού και στείρου εθνοκεντρισμού είναι και ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες ήσαν πάντα οι αδικημένοι της ιστορίας...
Κλασική ένδειξη ρατσισμού είναι και η γνωστή ρήση «Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί τρώγανε βελανίδια» (αυτή είναι η αλήθεια...).
Εθνικιστικές τάσεις κρύβει (άκουσον, άκουσον) και η επιθυμία να διδάσκεται στη μέση εκπαίδευση η αρχαία Ελληνική γλώσσα. (Η Ζακλίν ντε Ρομιγύ, μια Γαλλίδα με ελληνική ψυχή δίνει την απάντηση: Μια σύγχρονη Ελλάδα, που θα έχανε την επαφή με τους αρχαίους συγγραφείς, θα έχανε επίσης την επαφή με τους σύγχρονους ποιητές της, που είχαν και αυτοί γαλουχηθεί με τις ίδιες αξίες, με τον Καβάφη, με τον Σεφέρη!..).
Αλλά, εκτός των άλλων, η αρχαία ελλληνική είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο πατάει, στηρίζεται γερά η νέα ελληνική. Την απάντηση σ’ αυτό δίνει ο Ευάγγελος Παπανούτσος λέγοντας: «Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει και να γράψει σωστά την δημοτική, αν δεν πατάει στέρεα στη γνώση της αρχαίας κλασικής γλώσσας». Αναφέρω τον Παπανούτσο, γιατί δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς ως συντηρητικό. Αντίθετα, μάλιστα, θεωρείται ως ένας από τους πιο προοδευτικούς στα θέματα της Γλώσσας και της Παιδείας.
Παράλογο είναι και η διαστρέβλωση της ιστορίας: εξώφθαλμα εξοργιστικό ήταν το σχολικό εγχειρίδιο της κ. Ρεπούση που μας πληροφορούσε ότι τον Αύγουστο του 1922 οι Έλληνες της Ιωνίας (Μ. Ασίας) «συνωστίζονταν» στο λιμάνι της Σμύρνης να μπουν στα καράβια, για να προλάβουν να πάνε για τουρισμό στην Ελλάδα. Είναι να λυπάται κανείς, εκτός των άλλων, για την πλήρη έλλειψη τακτ. Δεν σκέφτηκαν ότι ζουν ακόμη κάποιοι άνθρωποι που έζησαν τη φρίκη της κολάσεως σε κείνα τα παράλια. Αλλά και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους έζησαν νοερά τα γεγονότα από τις παραστατικές διηγήσεις γονέων και παππούδων, όταν τους διηγόταν ότι ακόμη και τα ευρωπαϊκά καράβια στο λιμάνι, για να τηρήσουν ουδετερότητα, δεν δέχονταν όσους έπεφταν στη θάλασσα και πιάνονταν από τα σχοινιά των καραβιών. Οι ναύτες έκοβαν τα σχοινιά για να πέσουν στην θάλασσα...
Την εικόνα των θηριωδιών κολάσεως των ημερών εκείνων στην Ιωνία αποδίδει τέλεια ο τότε πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον, ο οποίος γράφει: «Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος».
Πώς να μη πούμε παράλογο αυτό που είπε μεγαλόσχημος Έλληνας: «Οι Έλληνες που έκαναν την Επανάσταση του 1821 ήταν ένα μάτσο αγραμμάτων και αδαών χωρικών που μετά βίας μιλούσαν ελληνικά...».
Κατά τον μεγαλόσχημο, οι επαναστάτες έπρεπε να είναι μορφωμένοι για να έχει αξία η ελευθερία που μας χάρισαν με το αίμα και τη ζωή τους!..
Εκτός από τα περιστατικά αυτά όλη η ελληνική ιστορία διαστρεβλώνεται ή περιορίζεται σε επιγραμματικές αναφορές. Έτσι, προετοιμάζεται το έδαφος για το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας γενιάς, το οποίο θα ταυτίζεται με αυτό της παγκοσμιοποίησης...
Όσον αφορά στο θέμα της γλώσσας τα τελευταία τριάντα χρόνια υπάρχει μια κατιούσα πορεία που συνεχίζεται χωρίς προοπτική να ανακοπεί. Ξεκίνησε με την κατάργηση της διδασκαλίας (αρχικά) των αρχαίων ελληνικών κειμένων και την καθιέρωση της διδασκαλίας από μεταφράσεις. Ακολούθησε η επιβολή του μονοτονικού. Μάταια η Ελληνομαθής καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και Ακαδημαϊκός Ζακλίν Ντε Ρομιγύ που έζησε και πέθανε ερωτευμένη με την Ελλάδα, το 1995, όταν το ίδρυμα Ωνάση την εβράβευσε, έκανε έκκληση από το επίσημο βήμα της Πνύκας και είπε: «Προστατέψτε τη γλώσσα σας τα αρχαία Ελληνικά. Ήταν λάθος η κατάργηση των τόνων».
Εμείς εκεί. Πεισματικά και εχθρικά. Και η ταυτόχρονη κατάργηση διαχρονικών συνεκτικών δομικών κανόνων ορθογραφίας και Γραμματικής οδηγούν στην καταστροφή της ελληνικής γλώσσας. Παρά τις επισημάνσεις μεγάλων πνευματικών μορφών. Ένας από αυτούς είναι και ο μεγάλος Ολλανδός ουμανιστής και θερμός Ελληνιστής Έρασμος, που έλεγε για την γλώσσα των Ελλήνων: «Αν εξαφανιστεί η Ελληνική Γλώσσα θα φτωχύνει η παγκόσμια διανόηση...».
Και εμείς τι κάνουμε; Εκτός αυτών που είδαμε πιο πάνω, πόσοι μεγαλόσχημοι είναι πρόθυμοι να εισαγάγουν την αγγλική ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους!.. Μια γλώσσα που είναι ένας αχταρμάς γλωσσών, που οι μισές λέξεις της προέρχονται από την ελληνική.
Μετά την ομαδική και σφοδρή αντίδραση στην προσπάθεια επιβολής της αγγλικής ως δεύτερης γλώσσας, άρχισε ένας άλλος ύπουλος τρόπος, μία άλλη μέθοδος για την διάδοση και επικράτησή της σε βάρος των εθνικών γλωσσών και φυσικά και της ελληνικής.
Γι’ αυτό και στα σχολεία γίνεται ειδική μεταχείριση της αγγλικής σε σχέση με τις άλλες ξένες γλώσσες. Ενώ για όλες τις άλλες γλώσσες η διδασκαλία είναι προαιρετική (επιλογή), η διδασκαλία των αγγλικών είναι υποχρεωτική. Έτσι, έμμεσα έχουμε «αναβάθμιση» της αγγλικής στα σχολεία.
Αλλά, υπάρχει και άλλος τρόπος. Είναι τα λεγόμενα greeklish, δηλαδή η απόδοση ελληνικών λέξεων με λατινικά γράμματα. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται στις σύγχρονες μορφές επικοινωνίας. Η υβριδιακή αυτή γλώσσα χρησιμοποιείται τόσο στο Ίντερνετ και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όσο και στα μηνύματα που ανταλλάσσουν μέσω κινητών (ορθότερα φορητών) τηλεφώνων και emails.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται σαν μία αθώα αναπαράσταση της γλώσσας για διευκόλυνση της επικοινωνίας. Η συνεχής χρήση της όμως, κυρίως από τους νέους που δεν κατέχουν ακόμη τους κανόνες γραφής της ελληνικής, σίγουρα θα δημιουργήσει προβλήματα στην εκμάθηση της ορθογραφίας.
Όπως βλέπουμε, η προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης καλά κρατεί. Η ελληνική γλώσσα αλλοιώνεται συνεχώς, η ελληνική ιστορία διαστρεβλώνεται, η Ορθοδοξία πολεμείται παντοιοτρόπως... Και το μέλλον αόρατο!..